Η περίοδος μεταξύ των εκλογών της 7ης Ιουνίου και των επικειμένων της 1ης Νοεμβρίου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη για την Τουρκία. Η τρελή πορεία προς τις νέες εκλογές σημαδεύεται από την αυξανόμενη βία κατά της κουρδικής μειονότητας.
Η βομβιστική επίθεση, τον Ιούλιο, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 33 ανθρώπων, ακολουθήθηκε από κουρδικές επιθέσεις κατά Τούρκων στρατιωτών και αστυνομικών. Οι Τούρκοι απέκλεισαν ολόκληρη την πόλη του Κιρζέ και οι Κούρδοι απάντησαν ανακηρύσσοντας αυτόνομες ζώνες.
Και ξαφνικά, στις 10 Οκτωβρίου, ήρθε η χειρότερη τρομοκρατική επίθεση στην ιστορία της Τουρκίας στην Άγκυρα, η οποία προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 105 ανθρώπων και τον τραυματισμό περισσότερων από 400. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση, γεγονός που προκάλεσε έντονη φημολογία σχετικά με τις προθέσεις και την ταυτότητα των δραστών.
Η υπόθεση ότι την επίθεση εκτέλεσε το Ισλαμικό Κράτος, με δική του πρωτοβουλία, κατά των Κούρδων, δεν ευσταθεί λογικά, διότι, αν και οι Κούρδοι είναι οι φανατικότεροι πολέμιοι των τζιχαντιστών στην Συρία, η στοχοποίησή τους από το ΙΚ, στην πρωτεύουσα της Τουρκίας, χωρίς να το γνωρίζει το τουρκικό κράτος, θα ήταν ανοησία, καθώς το ΙΚ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τουρκική βοήθεια και δεν θα ήθελε να προκαλέσει τουρκικά, εναντίον του, αντίποινα.
Αν την επίθεση εκτέλεσε το ΙΚ αυτό πρέπει να έγινε με την ανοχή των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Η τουρκική κυβέρνηση είχε άλλωστε κίνητρο. Ελπίζοντας να κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές και για να αποφύγει τυχόν έρευνες περί σκανδάλων, αλλά κυρίως για να αυξήσει την πολιτική του ισχύ, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν προκάλεσε έναν πόλεμο με τους Κούρδους με στόχο να εκμεταλλευτεί τα εθνικιστικά αισθήματα των Τούρκων.
Η βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα ταιριάζει απόλυτα με τον στόχο αυτό. Επιπλέον ταιριάζει με το ιστορικό της ΜΙΤ, που είναι γεμάτο «βρώμικα κόλπα», από αυτά κατά των Κούρδων, μέχρι το «μαγείρεμα» στοιχείων εναντίον εσωτερικών αντιπάλων του καθεστώτος, όπως για παράδειγμα των οπαδών του Γκιουλέν.
Σημαντικές είναι και οι μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων, οι οποίοι καταγγέλλουν το πώς η αστυνομία, αμέσως μετά την επίθεση έριξε δακρυγόνα στο πλήθος και εμπόδισε τα ασθενοφόρα να διακομίσουν τους τραυματίες, με αποτέλεσμα αρκετοί από αυτούς να επιτεθούν κατά των αστυνομικών αυτοκινήτων.
Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο επικεφαλής του φιλοκουρδικού κόμματος HDP τα είπε πιο ποιητικά. «Το κράτος που πληροφορείται ακόμα και το πέταγμα ενός πουλιού δεν ήταν σε θέση να αποτρέψει μια σφαγή στην καρδιά της Άγκυρας;». Μέχρι να έρθουν άλλα στοιχεία στο φως, θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ο Τούρκος πρόεδρος είναι αναμεμιγμένος στο φρικτό αυτό συμβάν.
